Długotrwała niewydolność oddechowa (hipoksja) to dysfunkcja, polegająca na niemożności dostarczenia do tkanek wystarczającej ilości tlenu. Jej przyczyny mogą mieć przeróżny charakter – na przykład spowodowany opóźnionym transferem krwi przez narządy, spowolnieniem procesów utleniania w tkankach bądź zmniejszenia pojemności tlenowej krwi.
Hipoksja może mieć charakter także okresowy także powstać w rezultacie na przykład skażenia tlenkiem węgla bądź pobytu na wielkich wysokościach nad poziomem morza. W takich przypadkach wskazana jest hospitalizacja, często połączona dodatkowo z intubacją dróg oddechowych (w przypadku wystąpienia stanów ostrych, gdy moment podjęcia rehabilitacji tlenem ma znaczenie kluczowe o zdrowiu czy życiu).
Niełatwo jednak byłoby stosować hospitalizację o charakterze ustawicznym w przypadku osób, u których niewydolność oddechowa jest przewlekła. Nierzadko specjaliści również pacjenci w takim wypadku decydują się na rozpoczęcie tlenoterapii w domu. Przed jej rozpoczęciem istotne jest jednakże rozważenie przez obie strony paru elementów. Decydujący jest m.in. fakt, czy rodzina wyraża zgodę na wypisanie pacjenta ze szpitala. Niewydolność oddechowa wiąże się z koniecznością codziennego podejmowania działań, mających na celu wspomaganie ciągu oddychania przy pomocy zewnętrznych urządzeń. Znaczące jest zatem, aby osoby, które mają opiekować się chorym w domu przeszły wcześniej właściwe szkolenie medyczne, swoim charakterem obejmujące m.in. zasady udzielania pierwszej pomocy medycznej lub eksploatacji urządzeń takich jak respirator czy koncentrator tlenu. Co kluczowe – o rozpoczęciu leczenia domowego może zdecydować jedynie specjalista prowadzący pacjenta w szpitalu oraz tylko w momencie wykonania leczenia objawowego i pełnej diagnostyce.
Leczenie prywatne niewydolności oddechowej opiera się przede wszystkim na wsparciu oddychania przy pomocy respiratora, w który opiekun chorego jest wyekwipowany także wykorzystywaniu koncentratora tlenu, uzupełniającego jego zawartość w powietrzu.