Spawanie to termin służący na określenie jednej z form szerszego pojęcia – spajania. Właściwie przebieg spawania można ograniczyć do łączenia wyrobów poprzez ich nagrzanie również stopienie w punkcie stykania, przy czym łączenie to może mieć zakres dwojaki poprzez możliwość wykorzystania ewentualnie nie ponadto do mechanizmu wiązania spoiwa. Metal części spajanych określa się mianem metalu rodzimego, natomiast wytworzony na skutek połączenia stopionego spoiwa z jego końcami materiał to spoina.
Do spawania można używać wiele różnych źródeł ciepła. W zależności od tego, jakie znalazło wykorzystanie w trakcie poszczególnego mechanizmu, właściwie wyróżnia się następujące rodzaje zgrzewania: elektryczne, gazowe, termitowe także laserowe.
Określeniem spawania elektrycznego charakteryzuje się proces, w wyniku którego między elektrodą spawalniczą, a produktem spawanym tworzy się łuk elektryczny, promieniujący ciepło. Pod wpływem tego ciepła końce frakcji wiązanych scalają się również tworzy spoina. Podczas spojenia elektrycznego z reguły wykorzystuje się spoiwo. W obszarze zgrzewania elektrycznego znajdują się rozmaite metody, takie jak: spawanie łukowe (elektrodą topliwą – otuloną: MMA, litą: MAG, MIG, proszkową: bez gazu, w osłonie gazu aktywnego czy w osłonie gazu obojętnego, łukiem krytym; elektrodą nietopliwą: TIG), elektronowe, plazmowe, atomowe oraz elektrożużlowe.
Spawanie gazowe polega z kolei na topieniu kresów łączonych metali za pomocą płomienia gazowego, pochodzącego z palnika. Spoina pojawia się w wyniku związania skrawków produktu i spoiwa w postaci pręta metalowego. Technologię tego rodzaju stosuje się przede wszystkim do zespalania rur również blach.
Do łączenia szyn kolejowych czy tramwajowych niezastąpiona okazuje się tymczasem procedura tzw. spawania termitowego. Opiera się ona na utworzeniu w punkcie łączenia formy spawalniczej, która odpowiada kształtowi szyny określonego gatunku. Definicja wychodzi się od źródła ciepła, którym jest tu reakcja syntetyczna, zachodząca w obrębie mieszanki pokruszonych tlenków żelaza oraz aluminium, określanej często określeniem termitu. W jej rezultacie wytwarzane są: ciekłe żelazo także tlenek glinu. To pierwsze rozlewa się do formy, w której zatrzymane są końce łączonych obiektów, np. szyn. Potem wygładza się punkt spawania.
Spawanie laserowe jest techniką wykorzystywaną przede wszystkim w produkcjach wieloseryjnych, których model może stanowić sektor motoryzacyjny. Teren styku łączony jest tu przy pomocy wiązki promieni laserowych. Mechanizm ten realizowany jest zawsze w osłonie gazu obojętnego, natomiast w jego wyniku otrzymywane są spoiny o znaczącej wytrzymałości.